Opis projektu
Nasz projekt dotyczy wsparcia psychologicznego dla dzieci i młodzieży oraz ich rodziców, całych rodzin. Projekt jest odpowiedzią na wciąż rosnącą liczbę młodych ludzi zmagających się z poważnymi kryzysami psychicznymi. Oferta instytucji pomocowych w naszym mieście jest niewystarczająca. Wiele rodzin, z różnych powodów, nie ma szybkiego dostępu do niezbędnej pomocy specjalistycznej.
Lokalizacja projektu, miejsce realizacji projektu
75-818 KOSZALIN, UL. ZWYCIĘSTWA 168
SIEDZIBA STOWARZYSZENIA PROFILAKTYKI I TERAPII "MŁODZI - MŁODYM"
Odbiorcy projektu
Dzieci, młodzież, ich rodzice, opiekunowie, całe rodziny - mieszkańcy Koszalina doświadczający kryzysów psychicznych, trudności w zakresie funkcjonowania emocjonalnego, społecznego. To osoby, które doświadczają depresji, zaburzeń nastroju, zaburzeń psychotycznych, problemów wynikających z rozwoju w spektrum autyzmu, zaburzeń lękowych, zaburzeń odżywiania, myśli samobójczych wynikających z trudności w odnalezieniu się w obecnej rzeczywistości.
W naszym projekcie ważną grupą odbiorców będą również rodzice i opiekunowie. Dzieci są zależne od odpowiedzialności i zrozumienia czy dobrej ich woli, pójście po pomoc nie jest wyłącznie ich decyzją, ponieważ na takie działania muszą wyrazić zgodę ich najbliżsi.
Dzieci skarżą się na niemoc, bezradność i zależność od innych. Domagają się pomocy w sytuacji, w której nie potrafią sobie same poradzić. Rodzice, dorośli nie mają prawa ich problemów lekceważyć, umniejszać, nie zauważać w ferworze swojego codziennego zabiegania.
Nasz program ma za zadanie pomóc dzieciom w kryzysie psychicznym, rodzicom, opiekunom, zrozumieć czym jest kryzys psychiczny dziecka, co się z nim wtedy dzieje; jakie myśli i uczucia nim targają.
Myślimy o pomocy dzieciom i nastolatkom pozbawionym naturalnych kontaktów z rówieśnikami, życzliwymi dorosłymi, zamkniętymi w świeci wirtualnym, czerpiącymi z niego wzorce, wartości. To młodzi ludzie, którzy uczą się życia z Internetu, poświęcają bardzo dużo czasu na gry, rezygnują z osobistych, bezpośrednich kontaktów, unikają życia w realnym świecie. Wzmaga to ich poczucie zagrożenia, wyobcowania, braku bezpieczeństwa w codziennym życiu. To osoby, które nie uczą się bycia z innymi, nawiązywania bezpośrednich kontaktów w swoim otoczeniu, pozbawieni relacji z rówieśnikami i dorosłymi (rodzicami, nauczycielami, osobami mogącymi być autorytetem i wsparciem).